Hljóðs bið ek allar helgar kindir, meiri ok minni mögu Heimdallar. Viltu at ek, Valföðr, vel fyr telja forn spjöll fira, þau er fremst of man.
Ek man jötna ár of borna, þá er forðum mik fœdda höfðu. Níu man ek heima, níu íviðjur, mjötvið mæran fyr mold neðan.
Ár var alda, þat er ekki var, var-a sandr né sær né svalar unnir; jörð fannsk æva né upphiminn, gap var ginnunga en gras hvergi.
Áðr Burs synir bjöðum of ypptu, þeir er Miðgarð mæran skópu; sól skein sunnan á salar steina, þá var grund gróin grœnum lauki.
Sól varp sunnan, sinni mána, hendi inni hœgri um himinjöður; sól þat né vissi hvar hon sali átti, máni þat né vissi hvat hann megins átti stjörnur þat né vissu hvar þær staði áttu.
Þá gengu regin öll á rökstóla, ginnheilög goð, ok um þat gættusk; nótt ok niðjum nöfn of gáfu, morgin hétu ok miðjan dag, undorn ok aptan, árum at telja.
Hittusk æsir á Iðavelli, þeir er hörg ok hof hátimbruðu; afla lögðu, auð smíðuðu, tangir skópu ok tól gerðu.
Tefldu í túni, teitir váru, var þeim vettergis vant ór gulli, unz þrjár kvámu þursa meyjar ámáttkar mjök ór Jötunheimum.
Þá gengu regin öll á rökstóla, ginnheilög goð, ok um þat gættusk, hver skyldi dverga dróttir skepja ór Brimis blóði ok ór Bláins leggjum.
Þar var Móðsognir mæztr of orðinn dverga allra, en Durinn annarr; þeir mannlíkun mörg of gerðu dvergar í jörðu, sem Durinn sagði.